Solitude

I don’t have a place in anybody’s life.

This is the dark side of my much beloved solitude.

As many other women subjected to a high culture from their childhood on, I have a slightly longer distance between my inner world and what I project outside. High culture may sound snobbish to the reader and the reader is correct; I am a snob. However this time I use it in its scientific meaning; a culture with highly developed social norms and etiquette. They tend to be broken easily in the chaotic, hedonistic, superficial urban life; as flexibility is not one of the qualities of such a sophisticated set of values. So what I personally end up with is a deep rooted belief system shaped by highly specific norms and qualities which can only survive in their natural habitat, except I wasn’t born in that habitat!

One of the important rules is no unpleasant emotions or extremely pleasant emotions are to be displayed in public. Not because we are psychopaths, on the contrary it is out of respect to the inner worlds of everyone around. Our unpleasant moods or extreme happiness shouldn’t trigger and cause discomfort to others. So it comes from a place of respect and compassion; beautiful…

I mastered it quite well for a long time (except for my outburst of joy or anger in the confines of a much closed circle) but my quest in life brought me to a place where the inner world needs to meet and connect with the outer. The natural disasters as well as the miracles happening in the inside may as well be contained; valid choice. Turns out; it cannot be my path any longer as it is not serving me and creating diseases in my body. My path is about bringing awareness to this circus inside, value it compassionately knowing that it does not define who I am, still allow it to gently pour out of me. The latter is a challenge, still unknown territory. I am trained to be composed, as any other human being I am working my ass off to be the ideal I set for myself. Let me clarify; the ideal doesn’t only mean the achievement of certain, set social goals to be loved, respected and appreciated. It also contains the zillions of personality traits, some of which contradicting the other, however all deemed valuable and stored in the hard-drive called subconscious throughout my life. So in the different corners of my mind there is this me in her ideal form and shape that my programming strives to achieve; me as I managed to master up till now and performs in the social life, parts of me that I am totally unware of and the me who observes this play. There may be a couple of others that I miss out now but you get the picture; pretty crowded in there.

And there are moments when I am right in between the inner and the outer. Not resting peacefully in myself or performing for the outside world but just looking and trying to figure out what is real at that moment. The real, when I started with this writing was finding no place for myself. So I want to look into that. What causes that sentiment? On the surface there are several triggers. It is more difficult to find common points to even have simple conversation about with my family as our worlds seem to grow further and further apart. I feel tired of being the ‘eccentric yogini’ when I meet my old friends; that many things I do seem super interesting and also weird to them. I happened to go through several relationships recently where I felt in the periphery, like a pleasant guest who doesn’t want to overstay; afraid she won’t be welcome anymore should she wish to relax and settle in. While thinking about all this another part of me was screaming ‘bullshit, you have so much love in your life’ but I didn’t want to listen to that part. Yes there is a lot of love in my life. This doesn’t mean that I shouldn’t face the shadow making me feel like I don’t belong. I don’t only want to think that I belong to everyone and everywhere as long as I am rooted in myself; I also yearn for the full comprehension of it. There are many ways leading to such a connection and one is to be able to look into the face of the evil within. That evil may only be a part of me that I manufactured to protect myself from pain and I am grateful for it. Just; it is time to let go.

A few moments in my shadow later I received a message from a friend far away. He was explaining me about a deep connection he had with me during a meditation yesterday, how he truly experienced us both reaching bliss and how he realized that I am an anchor in his life. The controversy hidden in this synchronicity pops up as a naughty little elf in the sky pointing its fingers at me, shouting out loud ‘you silly little idiot’ and laughing.

Does that message erase all the doubts and worries? No. My work on this is too deep to be carried away with one spark. But it does show me the nature of this life; as it is called beautifully in Sanskrit Leela; the divine dance. 

Wound of the Arrow

I have thoughts about him in my mind, more often that I’d like. This state is unsettling. I was even feeling guilty for becoming obsessive. Then I remembered; this is not a coincidence; this is not just a random state. When the mind is so pre-occupied with something (someone) specific better look into it. The more I look into it the more I realize it is not about him that much; but more about a feeling of unfulfillment. I am not getting what I need.

There is something fundamentally wrong about insisting on the way I want to be loved. Not being happy when not getting the attention I’d like. That’s obvious; this is about my expectations and how I feel in control of my life. Nobody has the obligation to fulfill my expectations and being in control of my life is an illusion and a limitation of the mind. However the feeling is there; crystal clear. I am not going to cover it up with some text-book self-suggestions. I feel sad because I am not getting what I need. Not only sad, but also lonely, unworthy and contracted. I feel like a helpless baby. Or a little girl, who wants her father’s attention but he is just busy and she pretends to be OK with that not to further lose his love.

I watched a movie some time ago; about a funny and sweet chef who loses his job and had to start from scratch. While he was struggling to get back on his feet his 10 year old son was pretending to be cool with his father taking him to movies and parks but never really connecting with him. Eventually they ended up having a road trip on a food truck with the son helping his father, the father teaching him how to cook. That was the turning point for them, the father being able to share his gifts with his son. He knew how to do that and more importantly he didn't need to understand what is really going through the mind of a smart and pretentious 10 year old. Simple, direct. This sharing completely changed the dynamics of their relationships, made them a team. I was so sad to realize that my father and I couldn't find our food truck. That made me cry a lot. Then I also remembered his joy and pride the few times we could play volleyball together; a game we both love, enjoy (and kicked ass!) It felt so good to be in the same team with him. I can remember clearly how he opened up to me when we could do something together simply because we both liked it. No sense of obligation, no calculation, no life lessons to learn or teach. That made me smile a lot. I just wished we could have played more. Maybe my shell would be softer; maybe I’d try less to run inside myself and play cool, constantly attempting to be in control; not to show how hurt I am for not getting what I need. Or maybe not.

And I had to laugh really a lot when my beloved Prem Babaji said not to share such inner journeys with others, because that simply makes us a boring person. A very valid reason indeed! There is also the reason of ego games. Who in you wants to share these processes? Do you need to convince others that this is the way to go; going deep into your patterns and dissolving them? I used to get really pissed off by some friends constantly preaching me with spiritual crap, ‘showing’ how to be or do. Fuck it! So not interesting! In case you are reading these lines, the author is enjoying her journey by playing with words as she loves this toy. Nothing more, nothing less!

Here you go; the words took me from the sharp pain of the arrow to the angelic, child-face of Eros. Walking on the path, jumping up and down, picking up a flower, hiding behind a tree, up and down, up and down…

Spiritüel Psikoz

Hastalandığımı ve dostlarımın ilgisini, desteğini istediğimi yazdım geçenlerde facebook’ta. İlk tepkiler geldiğinde hemen silesim geldi. O kadar yadırgadım ki bu kırılgan hali ifşa etmeyi, üstüne bir de ilgi istemeyi. Bu gibi haller napılır; gözden sözden uzak, kapalı kapılar ardında yaşanır, atlatılır ve insan içine öyle çıkılır benim bildiğim. Off ne kadar çok saçmalık var benim bildiğim, öyle böyle değil.

Uzun lafın kısası, az bir zaman önce üstadım Prem Baba’nın programladığı, çok ağır bir psiko-spiritüel inzivaya katıldım. Psikoloji aleminin kabul verdiği gerçek şu ki bildiğimizi sandığımız her bir halt, farkında olduğumuz veya olmadığımız her bir davranış kalıbımızın altında çocukluğumuz yatıyor. Bunun illaki travmatik, dayaklı dramalı bir çocukluk olmasına gerek yok. Gayet el bebek gül bebek yetiştirilenlerimiz için de geçerli bir arıza. Çocuk dediğin istediği her an, istediği şekilde, kayıtsız şartsız sevilmek istiyor. Bu istek o kadar şuursuz ve sınırsız ki karşılığını verecek bir ebeveyn düzeni yok bu hayatta. Bu sevgiyi almadığı her an ise (ki ne kadar çok bu anlar) bir travma olarak kaydoluyor hafızaya. Çocuğu öfke ve nefret duygularıyla tanıştırıyor daha el kadar bebeyken. Bebe biraz ayaklanınca hesaplar kitaplar başlıyor, ne yapar da beni daha çok sevmelerini sağlarım kavgası başlıyor. İşitilen her azar, ihtiyaç duyduğu sevgiyi alamadığı her an çocuğun kendini yetersiz hissetmesine neden oluyor; ben olduğum gibi sevilmeye layık değilim, daha güçlü/güzel/akıllı/disiplinli (ve sonu gelmeyen, sürekli listeye yenisi eklenen sıfatlar silsilesi) olursam beni severler düz mantığıyla çocuk kendine bir ideal yaratıyor. O ideal işte ebeveynin sevgisini hakeden! O ideale uymadığı her an artık sadece ebeveynin sevgisini haketmemekle kalmıyor kendisi de kendisini sevmiyor. Ve fiziksel olarak büyüyen ama ruhen, çok özel psiko-spirituel ayılmalar yaşamadığımız sürece çocuk kalan bizler hayat boyu bu ideali kovalarken ebeveynlerimizin replikası eşler dostlar taşıyoruz çemberimize ki eziyet bitmesin, aynı senaryolar yaşanıp dursun. Bu sefer sevdiricez işte kendimizi inancıyla kuyruğumuzu kovalamaya devam ediyoruz.

Bir ara, işte ilişkilerden yorgun düştüğüm bir dönemde iyice Irvin Yalom’a vermiştim kendimi. Varoluşçu Psikoterapi’de bir dolu ilişki örüntüsünün altında gizli olan ebeveyn-çocuk arızalarını anlatıyor adamım. Fakat diyordu ki bu çocukluk hallerinin sonu yok, her biri de insanoğlunun çok temel bazı korkularının ifadesi; dolayısıyla en nihayetinde kişinin yetişkin olduğunu kabul edip kendi hayatının sorumluluğunu alması gerekir. Ben bu mesajı yanlış anlamışım biraz o zaman. Yalom’un da dediği gibi yetişkinliğimizi ilan etmek yetmiyor; kendi hayatımızın sorumluluğunu almak, başımıza gelenler için ne ailemizi ne de dışsal başka herhangi bir faktörü suçlamayı bırakıp kendimize bakmak çok elzem. Fakat bu yüzleşmeyi yapabilmek için içimizdeki tüm o karanlığa, öfkeye, nefrete, kıskançlığa, suçluluk duygusuna, tembelliğe, nice kokuşmuş korkuya bakmak, bu duyguları görüp kabul etmekle başlıyor iş. Bu aşamayı atlayıp bir takım öğretilerin peşine takılmak geçici rahatlamalar yaratabiliyor ama zihinsel mastürbasyonun ötesine geçilemiyor. Misal ben bu psikoloji mevzusuna oldum olası ilgiliydim; etrafı suçlamayı bırakıp hayatımdaki her bir bireyi kendi içimdeki aydınlığın ve de karanlığın aynası olarak görme algısını epey bir zaman önce Vivian’ımın da sayesinde günüme kattıydım. Biri beni kıllandırdı mı hemen içe döner gözüm, neden kıllandım, neyi kaşıyor karşımdakinin bu tavrı, hangi duygular açığa çıkıyor. Başıma kötü bir şey mi geldi, ayna kafası çalışmaya başlar, niye böyle bir şeyi davet ettim hayatıma? Her modern esriğin kendine sorması icap eden sorular, değil mi? Amma ve lakin bu sorular o kadar kabarıklaşmaya, hesap kitap o kadar karmaşıklaşmaya başladı ki kendini dövmekten haz duyan iç güçlerin sesi fazla yüksek çıkmaya ve bazı dengeler sarsılmaya başladı. O dönemde canım üstadım ve dostum Laura topladıydı beni; diyordu ki ‘her bir farkındalıkla bir balon gibi çıkıyor içerideki karanlık yüzeye, yüzeye çıkınca da bu balonu patlatabiliyoruz. Sen o kadar çok balonu bir anda yüzeye çıkarıyorsun ki patlatmaya yetişemeyip boğuluyorsun sonra.’ Şimdi görüyorum o balonları su yüzüne çıkaran çocuk hala kendi yaratımı olan ‘ideal’i referans alıyor, bu ideale uymadığımda beni karanlık addediyordu. Yani aslında tüm çalışma hala yüzeydeydi, önce şu ideali bir fark edip onun altında yatan karanlığı hatırlamak gerekiyordu. Aksi halde, dediğim gibi zihinsel mastürbasyon...

                             

Psikosu tamam da spiritüel bunun neresinde diye sorarsak; işte tüm o balonlar havalandığında, egonun öz-yıkımına doğru taarruza geçildiğinde bünye bir yere kadarını kaldırıyor. Ego bu, ölmeye direnir, patlarız orta yerimizden mazallah. İşte yükün çok ağır geldiği bir noktada daha yüksek bir iradeye teslimiyet, bir yardım çağrısı icap ediyor. Kimi ilme irfana, kimi doğaya yeşile, kimi yüksek bilince. Artık o noktada kişi kendine yakışanı giyecek, ama o soğuk yola üstü başı açık çıkmayacak.

“Arayan vardığında, bir şifa çalışması kişinin duygusal yaralarını sarmaya, kalbindeki geçmişten kalma yaralara merhem olmaya başlar. Bu çalışma kişi kendi geçmişiyle uyum içinde olup bu geçmişten özgürleşene kadar; geriye baktığında hayatta başına gerelen her şey için gerçekten minnettar olana kadar sürer. İşte o an kişinin ruhu yeniden doğmaya hazırdır. Aslında ruhsal yolculuk tam da bu zaman gerçekten başlar. Bu noktaya kadar yapılan herşey aslında kişinin düşük benliğinin şifa bulması ve dönüşmesi için bir psiko-spiritüel çalışmadan ibarettir.” Sri Prem Baba