şehir duyuları

Bende de annelerin kokulu çantalarından var artık. Annemin çantasından çıkan ıvırın zıvırın üstüne sinen koku geldi burnuma dün el attığım kağıt mendilden. Hep parfüm zannederdim küçükken, meğer deri çanta kokusuymuş. Artık benim ıvırım zıvırım da öyle kokuyor. Hint usulü rengarenk bohçalar yaz günlerine kaldı.

Sonra; ben de sevgilimle kafelerde labtopumu açıp, sipariş etmesi dakikalar sürecek spesifikasyonlardaki kahvemi yudumlayarak çalışıyorum. Arada etrafıma bakıp sosyalleşmeden, ismimi sadece siparişimi hazır eden, (lugatımıza ısrarla kattıkları) baristalardan duyarak.

Son on yılların şehir duyuları, şehir kokuları, şehir anları; hep beraber bir örnek yaşadığımız. İlla da müstesna olmak mı gerek...